Çalakalem Karalamalar 3

Ne zamandır yazmıyordum. Perilerde kaçtı gitti. Elde yok avuçta yok. SArılabileceğim bir dalım yok. Konuştuğum bir kaç kişi var ama işin kısacası benim pek tadım yok bu günlerde.

Ne içtiğim çaydan tat alıyorum, nede izlediğim filmden. Bir arkadaşın tavsiyesi olan şarkıyı tekrar tekrar başa alıp dinliyorum. "Aldı gitti neyim var neyim yoksa Kalanlarda yalım yalım yangınsa" diye devam eden sözleri var. Herkes kendinde birşey bulacaktır kesinlikle bu şarkıda. Bu yazıyı okuyanlar belki beni aşk acısı çekiyor diye düşünecekler ama işin aslı öyle değil. Keşke aşk acısı olsada sızım sızım sızlasa yüreğim. Rafet El Roman'ın sölediği gibi. Belki o zaman bir umudum olurdu. Omuzlarıma bu kadar yük binmezdi.

O kadar ağırki taşıyamaz oluyorum bu yükü. İleriyi görememek, gelecekten korkmak, umutsuzluk, karamsarlık, asabiyet, moral bozukluğu ve daha aklınıza ne gelirse .....

Sessizce bir köşede göz yaşı döküyorum. Sanki ne işime yarayacaksa!! Yüzlerce kez dua ettim şu sıkıntımdan kurtar beni diye Allah'a ama yok. İsyan edesin geliyor ki yok. Belkide onlarca kez de isyan etmişimdir bu duruma. Yeter artık bitsin bu azap diye. NEDEN ? demişimdir kaç kereler, NİYE ? NİÇİN ? gibi onlarca soru işareti. Sonra......

Sonra benden daha kötü olanları gördüm. Aç ve sokaklarda yatanları. Çok şükür ki onların durumunda değildim. Onları gördükçe şükrettim hep halime. Belkide şükredeyim diye çıktılar karşıma. İşte o zaman isyanlarımdan utandım. Azda olsa bir umut bir ışık doğdu içime. Elimde bir mesleğim, bir bileziğim vardı. Belkide yeterince işletememiştim. Yeterince istememiştim diye düşündüm. Ne yapabilrdim? Sanki bir ışık gördüm çoook uzakta biryerde. Olsun uzakta da olsa bir ışık var.